San Fins do Castro

A Romaría

A romaría de San Fins do Castro é unha das que ten máis sona na comarca bergantiñana.

Esta importancia acadouna sobre todo conD. saturnino Cuíñas, párroco de Cesullas desde os anos 30 e importante folclorista para as terras de Cabana de Bergantiños.
Coa súa chegada a romaría foi adquirindo, en concreto, dous aspectos novidosos: o himno a San Fins e o Berro Seco.

O Himno

A letra é de Saturnino Cuíñas e a música do director de banda Xosé María de Neaño. Comenza da seguinte forma:
 

A Fonte

Pero antes do viño, xa pola mañá cedo, a protagonista é a auga da fonte situada a carón da ermida. Antes de que saia o sol acoden os romeiros á fonte para lavaren a cara e as mans na auga santa ou tirar cartos na pía. Estas non se enxugan ó igual que o pano de man, que se molla na fonte e déixase secar alí no campo. Conta a tradición que, unha vez seco, curarán as verrugas. Tamén ten outras propiedades como a cura da pulmoeira do ubre das vacas.

O Berro Seco

É unha das partes máis esperadas da romaría.

O cura de Cesullas diríxese ós romeiros desde o palco da música e todos emiten un berro tres veces e a coro semellante ó dos canteiros cando erguen unha pedra grande.

Santo de Pólvora

Trátase dunha falla artesanal que se fai estoupar xusto antes dos bailes da misa.

A figura desta tradición consiste na maaqueta de dous bonecos reproducindo en movemento algún oficio tradicional e artesanal: o de ferreiro, o de afiador e o de canteiro.

As Merendas

Despois das misas e os bailes matinais, pola tarde o campo de bidueiros de San Fins e arredores énchese de merendas tanto en manteis sobre a herba coma en mesas armadas uns días antes.